ผีห่วง

กลับมาเจอกันทุกวันพุธ เราก็ยังมีเรื่องเล่ามาแบ่งปันกันหลอน คราวนี้ เป็นเรื่องราวที่คอนโดที่เราอยู่ ย้อนไปสิบกว่าปีที่แล้ว ที่เราเพิ่งย้ายเข้าไปอยู่ใหม่ ๆ เป็นคอนโดค่อนข้างเก่า สูง 12 ชั้น เราอยู่ชั้น 9 เราจะออกไปทำงานแต่เช้าและกลับถึงคอนโดก็เกือบสามทุ่ม พอมาถึงบ้าน แม่มักจะเล่าให้ฟังว่า ตอนกลางวันห้องข้างบน เหมือนมีคนตำน้ำพริกหรือสับอะไรสักอย่าง บางวันก็ลากเก้าอี้ไปมา มันบ่อยจนแม่เริ่มรำคาญ เราก็รับปากว่า จะไปบอกผู้จัดการคอนโดให้จัดการเตือนเขาสักหน่อย กระทั่งวันหยุด เราอยู่บ้าน ขณะกำลังนั่งอ่านหนังสือก็ได้ยินเสียงคล้ายคนตำน้ำพริก และเสียงลากโต๊ะเก้าอี้ไปมา ทำลายสมาธิอันน้อยนิดของเราอย่างมาก เริ่มทนไม่ไหว จึงเดินขึ้นไป ในใจก็คิดว่า เดี๋ยวเถอะ ไม่รอดแน่ ไม่ปล่อยไปง่าย ๆ แน่

ขณะยืนอยู่หน้าห้องนั้น รู้สึกเย็นวาบ ๆ บอกไม่ถูก แต่ไม่ทันได้คิดอะไร เพราะความโกรธแทรกเข้ามาเยอะกว่า ค่อย ๆ มองลอดลูกกรงหน้าประตู มองเห็นผู้หญิงผมยาวยืนตำน้ำพริกอยู่ตรงระเบียง

“นี่คุณ จะทำอะไรเกรงใจกันบ้าง จะตำน้ำพริกก็เอาผ้าลองครกหน่อยสิ” เราตะโกนพลางเคาะประตูหวังให้เจ้าของห้องหันมา ซึ่งก็ได้ผลจริง ๆ ผู้หญิงคนนั้นหันมาช้า ๆ แต่..ใบหน้าของเธอดำคล้ำ ตาถลนออกนอกเบ้า เฮ้ย ! ภาพที่ได้เห็นทำให้เราต้องอุทานเสียงดัง และผงะออกห่างประตูจังหวะเดียวกับประตูปิดดังปัง

…หรือเราตาฝาด แสงมันตกกระทบพอดีหรือเปล่าหว่า… เราคิดตลอดทางเดินกลับห้องแบบ งงๆ และคิดว่า ถ้าเจอผู้จัดการคอนโดจะถามเสียหน่อย

พอวันรุ่งขึ้น เรากลับมาจากทำงานตอนสองทุ่ม บังเอิญเจอผู้จัดการคอนโดพอดิบพอดี จึงไมม่ปล่อยผ่าน รีบคว้าตัวมาถามทันที “น้าเรด ห้องข้างบนห้องหนู ทำเสียงดังตลอด ทั้งตำน้ำพริก ลากเก้าอี้ ช่วยเคือนเขาหน่อยได้ไหมคะ” จบคำบอกเล่า ผู้จัดการคิ้วขมวด และถามว่า เขาทำเสียงดังเวลาไหน เราก็รีบฟ้องว่าเวลากลางวันและเย็น คำตอบของเรายิ่งทำให้ผู้จัดการขมวดคิ้วหนักขึ้น
“เดี๋ยวนะ คือว่า ห้องนั้น คนเช่าเขาเป็นคนขับรถแท็กซี่ จะออกไปขับรถแต่เช้ามืดและกลับมาประมาณ 4 ทุ่ม ช่วงเวลานั้น ไม่น่าจะมีใครอยู่นะ” ผู้จัดการตอบเสียงเข้ม คราวนี้กลายเป็นเราที่คิ้วขมวดแทน

“เมื่อวาน หนูขึ้นไปดูก็เห็นมีผู้หญิงทำกับข้าวอยู่นะ จะไม่มีใครอยู่ได้ยังไง” ยังไม่ทันที่เราจะพูดต่อ ผู้จัดการคอนโด ถึงกับร้องเฮ้ยออกมา ขณะกำลังต่างคนต่างงงงวย ลุงแบล็ก คนขับรถแท็กซี่ ก็เดินมาพอดี พลางส่งยิ้มหวานทักทาย ผู้จัดการรีบเรียกลุงไว้ แล้วถามทันทีว่า มีใครอยู่ห้องหรือเปล่า

“ผมอยู่คนเดียวครับ คุณผู้จัดการ” คำตอบสั้น ๆ เสียงแข็ง ๆ ก่อนเดินเข้าลิฟต์ไป ทิ้งให้เราและผู้จัดการยืนงงในดงความมืดต่อไป ผู้จัดการกลับมามีสติได้ก่อน จึงชวนเราขึ้นไปที่ห้องลุงแบล็ก พอเราเข้าลิฟต์ไป กดชั้น 10 พอลิฟต์จะดีดตัวขึ้น ไฟก็ดับพรึ่บ ! แต่ลิฟต์ยังเคลื่อนตัวขึ้นไปถึงชั้น 10 เสียงประตูลิฟต์เปิดส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดคล้ายบรรยากาศในหนังสยองขวัญ

“ลุงแบล็ก ๆ” ผู้จัดการตะโกนเรียกพลางเคาะประตู ไม่มีเสียงตอบจากคนข้างในห้อง แต่ผู้จัดการไม่ลดละ ยังคงเคาะประตูต่อด้วยความมุ่งมั่น

“มีอะไรอีกครับ คุณผู้จัดการ” ลุงแบล็กเปิดประตูออกมาด้วยสีหน้างุนงง

“อยู่คนเดียวเหรอ” ผู้จัดการพยายามสอดส่ายสายตามองเข้าไปในห้อง ลุงแบล็กเห็นท่าทีของเราสองคน แล้วคงรำคาญ จึงรีบเปิดประตูกว้างๆ พลางเชื้อเชิญให้เข้ามาในห้อง เรามองไปรอบ ๆ ก็ไม่เจอใคร แถมไม่เจอข้าวของอะไรที่เป็นของผู้หญิงเลย จากนั้น เราก็ขอโทษลุงแบล็กและรีบวิ่งลงบันไดกลับห้องทันทีโดยไม่รอผู้จัดการ

หลังจากวันนั้น เราก็แทบไม่ได้คิดถึงเรื่องคนบนห้องลุงอีก แทบจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำ แต่วันนี้ เรากลับบ้านดึก ประมาณสี่ทุ่ม ขณะกำลังรีบเดินเข้าลิฟต์ก็เจอลุงแบล็กที่กำลังเปิดประตูคอนโดเข้ามา แต่…ลุงเดินเข้าลิฟต์มาโดยปล่อยให้ผู้หญิงที่เดินมาข้างหลังยืนอยู่นอกประตู

“ลุง ผู้หญิงคนนั้นมากับลุงหรือเปล่า” เราถามพลางชี้ไปที่หน้าประตู

“ผู้หญิงที่ไหน ผมเดินมาคนเดียว” ลุงมองหน้าเราอย่างสงสัย เราก็ยืนยันว่าเธอยังยืนอยู่หน้าประตู ลุงเลยถามลักษณะของผู้หญิงคนนั้น

“พี่ผู้หญิงผมยาวใส่เสื้อสีขาว นุ่งผ้าถุงลายดอกไม้ ยืนหน้าบึ้งอยู่อ่ะ” เราพยายามอธิบายลักษณะเท่าที่เห็น แต่ยิ่งอธิบาย ลุงกลับทำหน้าเศร้า น้ำตาคลอ

“พี่ขอโทษนะ แจ๋มไปสู่ภพภูมิ ที่ดีเถอะ พี่ยังรักน้องเสมอ พี่จะทำบุญไปให้นะ” ลุงพูดลอย ๆ ออกมา เราได้แต่นึกในใจว่า ลุงคุยกับพี่คนนั้นเหรอ แล้ว…เฮ้ย นึกได้ในใจก็ถึงกับร้องเสียงหลง

“เขาไปหรือยังครับ น้อง” ลุงหันมาถาม เราพยักหน้า และตอบไปว่า พอลุงพูดจบ พี่เขาก็เดินหายไป ว่าแต่…ลุงหมายความว่ายังไง ที่บอกว่าให้ไปสู่ภพภูมิที่ดี

“แจ๋ม เอ่อ ผู้หญิงที่น้องเห็นน่ะ เป็นเมียผมเอง เธอตายไปแล้ว แต่คงห่วงผม” ลุงยิ้มทั้งน้ำตา พลางกดลิฟต์ชั้น 10 ขึ้นไป …หมายความว่า ที่เราและแม่ได้ยินเสียงคนตำน้ำพริก ลากเก้าอี้ คือ…. พี่แจ๋ม !!!!

Cr.คนข้างบ้านGhostHub